Δεν περιμέναμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό στην ομιλία που εκφώνησε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Η επανάληψη του (νέου) κυβερνητικού αφηγήματος για την «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια, ήταν απολύτως αναμενόμενη. Είναι μια θέση που προβάλλει ως… επίτευγμα της κυβέρνησής του, σε μια συστηματική προσπάθεια να δείξει ότι οι θυσίες της κοινωνίας έπιασαν τόπο. Μην ξεχνάμε ότι από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο ίδιος υποσχόταν, εκ του ασφαλούς, την κατάργηση του μνημονίου «μ’ ένα νόμο και μ’ ένα άρθρο». Τώρα εξαγγέλλει τη λήξη αυτού που έφερε μετά από το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2015. Πώς αλλάζουν οι καιροί… Ομως, τούτη τη φορά, θα βγει αληθινός. Πράγματι, το τρέχον μνημόνιο οδεύει στο τέλος του. Διότι το εν λόγω πρόγραμμα (όπως αποκαλείται με εύσχημο τρόπο) λήγει τον ερχόμενο Αύγουστο. Και θα τελείωνε, ούτως ή άλλως, όποια κυβέρνηση κι αν είχε σήμερα η χώρα. Το λεωφορείο φτάνει στον τερματισμό του. Και να θέλαμε, παρακάτω δεν έχει. Θα βγούμε από τα μνημόνια, αλλά είναι γεγονός ότι η «σκιά» τους θα πέφτει βαριά πάνω μας, για πολλά χρόνια. Δεν είναι μόνο οι επικείμενες μειώσεις των συντάξεων και του αφορολόγητου. Είναι και η μακροχρόνια δέσμευση για την επίτευξη υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, εφιάλτης για μια μη παραγωγική οικονομία που στηρίζεται (και) στην υπέρμετρη φορολόγηση.
Στο σημείο αυτό, από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ζητείται μια πειστική απάντηση στο εύλογο ερώτημα για το πώς θα καλυφθούν αργότερα οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας. Η επίκληση περί της επικείμενης εισόδου μας στις αγορές δεν αρκεί, καθώς είναι βέβαιο ότι αυτές θα μας δανείσουν με υψηλότερο επιτόκιο απ’ αυτό του σχεδόν 1% που μας πρόσφεραν οι «τοκογλύφοι» Ευρωπαίοι εταίροι, με τα μνημόνιά τους. Ωστόσο, το μεγαλύτερο επιτόκιο του δανεισμού μας από τις αγορές, σε συνδυασμό με την υποχρέωσή μας για την επίτευξη υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, συνεπάγεται ότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας, έρχονται μετά από τη λήξη της μνημονιακής εποχής. Εξ ου και η συζήτηση για τη λεγόμενη πιστοληπτική γραμμή στήριξης. Και ας διακρίνει σ’ αυτήν ο Πρωθυπουργός… «ραγιαδισμό»! Πιθανότατα, εάν δεν υπάρξουν θεαματικοί ρυθμοί ανάπτυξης, θα τη χρειαστούμε.
Διότι πώς να ανακάμψει ουσιαστικά η πραγματική οικονομία, όταν βάλλεται πανταχόθεν από μια εξαντλητική φορολόγηση, που όχι μόνο δεν την ανορθώνει αλλά επιφέρει και την περαιτέρω συρρίκνωσή της; Επομένως, σε δανεικά θα συνεχίσουμε να βασιζόμαστε, και ας μην έχουμε επισήμως μνημόνιο. Αλλά, είπαμε, αυτά των αγορών θα κοστίζουν περισσότερο. Ολα τα άλλα που εξαγγέλλονται περί «καθαρής εξόδου» προσφέρονται για εσωτερική κατανάλωση, με αποδέκτες τουλάχιστον όσους τα πιστεύουν, από τους ίδιους που υποσχέθηκαν σε έναν απελπισμένο και ευκολόπιστο λαό την κατάργηση των μνημονίων. Ομως, ξεχνούν ότι το 2018 δεν είναι 2014.
Πηγή: http://www.pelop.gr
