Τί Ἑλληνική; Ἑλλαδοκαφριστική ἤ ἀμειγῶς Ἑλληνική;
Διότι τὸ νὰ συζητᾶμε σκέτο γιὰ μίαν Ἑλληνικὴ Μακεδονία, φερόμενοι ὡς φυσικοί της δικαιοῦχοι, δὲν λέει καὶ πάρα πολλά. Ξέρετε πόσοι ἑλληνόφωνοι καταχρηστικῶς δηλώνουν φυσικοί ἀπόγονοι Μακεδόνων, προκαλώντας δολιοφθορές καί ὑπηρετώντας ἀλλότρια συμφέροντα;
Τὰ πολλὰ ὅμως, ποὺ θὰ ἔπρεπε ὅλοι μας, διαρκῶς καὶ κατ’ ἐπανάληψιν, νὰ δηλώνουμε, δὲν ἔχουν τόσο νὰ κάνουν μὲ τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας μας ἀλλὰ συνολικὰ μὲ τὸ τὶ πράγματι εἶναι Ἑλληνικό.
Ἐὰν ἐμεῖς ξέρουμε τὸ τὶ εἶναι (καὶ πρέπει) νὰ εἶναι Ἑλληνικό, δὲν ὑπάρχουν ἄλλες Μακεδονίες καὶ Θράκες καὶ Ἤπειροι καὶ Πελοπόννησοι καὶ Αἰγαία καὶ Ἰόνια πλὴν τῶν Ἑλληνικῶν.
Μά ξέρουμε;
Ἱστορικὰ κι ἐπισήμως ἡ Μακεδονία συνδέται ἄμεσα μὲ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο καὶ τὸν Φίλιππο. Καί πρίν ἀπό αὐτούς; Τί; Τό σκότος; Δέν ὑπῆρχαν Μακεδόνες πρό καί μετά Ἀλεξάνδρου; Ἤ μήπως ἐννοοῦμε ὡς Μακεδόνες μόνον αὐτούς πού ἐνίκησαν στά πεδία τῶν μαχῶν;
Κακὰ τὰ ψέμματα… Μακεδὼν (ὅπως καὶ Ἠπειρώτης καὶ Θρᾷξ καὶ Στερεοελλαδίτης καὶ Πελοποννήσιος καὶ Νησιώτης…) δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ …ἔτυχε νὰ γεννηθῇ ἐκεῖ, ποὺ εὑρέθη μὲ κάποια περιουσία (λόγῳ τῶν ἐκάστοτε συγκυριῶν) καὶ ποὺ σήμερα θεωρεῖ τὸν τόπο τσιφλίκι του.
Μακεδὼν (ὅπως καὶ Ἠπειρώτης καὶ Θρᾷξ καὶ Στερεοελλαδίτης καὶ Πελοποννήσιος καὶ νησιώτης…) εἶναι αὐτὸς πού, ναὶ μὲν εὑρέθη ἐκεῖ, ἀλλὰ ἀντιπάλευσε μὲ τὰ στοιχεία καὶ τὰ στοιχειά, ἐρίζωσε, πονᾶ, θυσιάζεται, ὑπερασπίζεται καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ ξανά-θυσιασθῇ γιὰ τὴν Πατρίδα του μά, κυρίως, εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐννοεῖ πλήρως, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα (ἱστορικά, κοινωνικά, ἠθικά), τὴν εὐθύνη καὶ τὸ χρέος.
Μακεδονία δὲν εἶναι μόνον αὐτὰ ποὺ εἶπε, ἔνοιωσε κι ἔγραψε ὁ Ἰων Δραγούμης. Οὔτε εἶναι μόνον οἱ Μακεδονομάχοι, ποὺ ἐπότισαν τὸ χῶμα της μὲ τὸ αἷμα τους. Οὔτε εἶναι μόνον οἱ ἀμέτρητοι πόλεμοι μὲ τὶς ἀτελείωτες ἀνθρωποθυσίες.
Μακεδονία εἶναι κάτι πολὺ μεταλύτερο, ποὺ ἁπλῶς «ἔτυχε» νὰ εἶναι καὶ «χρήσιμο οἰκοπεδάκι», τὸ ὁποῖον πολλοὶ ὠρέχθησαν καὶ ὀρέγονται, δίχως νὰ σχετίζονται μαζύ του, βλέποντάς το μόνον ὡς περιουσιακό τους στοιχεῖον. Ἕνα οἰκοπεδάκι ποὺ οὔτε τὸ ἀγαποῦν, οὔτε τὸ σέβονται οὔτε καὶ τὸ ἐννοοῦν, γιατὶ ἀδυνατοῦν νὰ τὸ κάνουν. (Καί, μεταξύ μας, ἀνάμεσά τους συγκαταλέγονται καὶ ἀρκετοὶ ἑλληνόφωνοι.). Στὴν πρώτη καταιγίδα θὰ τὸ παρατήσουν στὴν Μοίρα του τὸ οἰκοπεδάκι (ὅπως πολλάκις ἐπανέλαβαν στὸ παρελθόν) γιὰ νὰ σώσουν τὰ τομάρια τους, ἐνᾦ παραλλήλως θὰ ὑπονομεύουν (ὅπως ἤδη τὸ πράττουν) ὅλους αὐτοὺς ποὺ θὰ σταθοῦν γιὰ νὰ ἀντιμαχηθοῦν μὲ τὰ στοιχεία καὶ τὰ στοιχειά.
Διότι τὸ κάθε οἰκοπεδάκι δὲν τὸ δικαιοῦται ὁ κοτζαμπάσης, ποὺ καταχρηστικῶς τὸ ἔλαβε ὡς ἀμοιβή, γιὰ νὰ ἐποπτεύῃ καλοσιτιζόμενος τοὺς κατὰ τόπους πληθυσμούς. Τὸ κάθε οἰκοπεδάκι δὲν εἶναι οἰκοπεδάκι. Εἶναι χῶρος ζωτικὸς μόνον γιὰ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἐννοοῦν καὶ ἀντιλαμβάνονται τὴν σπουδαιότητά του, ὄχι τόσο σὰν γεωγραφικὴ τοποθεσία, ὅσο σὰν τμῆμα ἑνὸς εὑρυτέρου συνόλου ἀναγκαίων συνθηκῶν, ποὺ διασφαλίζουν τοὺς μεγίστους βαθμοὺς ἐλευθερίας τοῦ Ἀνθρώπου, ὑπηρετώντας ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον τὴν Ἀλήθεια.
Στὴν πραγματικότητα αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὰ οἰκοπεδάκια εἶναι ἔτσι διασκορπισμένα μέν, ἀλλὰ ἀπολύτως συνδεδεμένα μεταξύ τους, πρὸ κειμένου νὰ ἐξυπηρετοῦν τὸν Ἄνθρωπο, ποὺ ἐννοώντας σὲ βάθος, τὴν εὐθύνη καὶ τὸ χρέος, τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴν Ἐλευθερία, τὴν διαδρομὴ καὶ τὸν σκοπό, ἐμπράκτως ἐπαν-ἀνθρωπίζεται.
Καί, δυστυχῶς μας, εἰδικῶς αὐτοί, οἱ χρήσιμοι, οἱ ἀναγκαῖοι καὶ οἱ σημαντικοί, εἶναι ἐλάχιστοι ἀκόμη.
Κάτι ἔχουμε καταλάβη λάθος. Κάτι δὲν κάνουμε σωστά. Κάτι μᾶς διέφυγε…
Κι αὐτὸ τὸ κάτι δὲν σχετίζεται μὲ τὰ ἐπίσημα δεδομένα, τὸ κληρονομικὸ δίκαιον καὶ τὰ ἀποῤῤέοντα αὐτοῦ δικαιώματά μας.
Ἡ Μακεδονία ἱστορικὰ (καὶ ὄχι μόνον) δὲν εἶναι τόσο αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐδίδαξαν, ἀλλὰ πολὺ περισσότερα. Εἶναι μικρὸ μόνον τμῆμα μίας γεωγραφικῆς περιοχῆς, ἀλλὰ σημαντικὸς κρίκος μίας ἁλυσίδος γεγονότων, ποὺ ἀγνοοῦμε καὶ ποὺ ἐὰν δὲν μελετήσουμε σὲ βάθος, γιὰ νὰ κατανοήσουμε συνολικῶς, δὲν μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ γιατὶ εἶναι Ἑλλάς, παρὰ μόνον νὰ παπαγαλίζουμε.
Κι Ἑλλάς, ὅπως φυσικὰ καὶ κάθε ἄλλος τόπος ποὺ ἀνεδείχθη ἀπὸ Ἕλληνες, δὲν ἔχει νὰ κάνῃ τόσο μὲ τὶς γεωγραφικὲς παραμέτρους, ὅσο μὲ τὶς ἔννοιες. Οἱ ἔννοιες μᾶς λείπουν κι αὐτὲς ὑποχρεούμεθα νὰ ἀναζητήσουμε, νὰ ἀνακαλύψουμε καὶ νὰ ἐπανα-δομήσουμε μέσα μας. Ὅσο παραμένουμε στὰ τυπικά, στὰ ἐπουσιώδη καὶ στὰ ἐπιδερμικά, τόσο θὰ αὐξάνονται οἱ διεκδικητὲς ὅλων αὐτῶν ποὺ θεωροῦμε δικά μας.
Καὶ θὰ τὸ κάνουν διότι, πολὺ ἁπλᾶ, τὸ νὰ εἶσαι Ἕλλην (Μακεδών, Ἠπειρώτης, Θρᾷξ, Πελοποννήσιος, Στερεοελλαδίτης, Νησιώτης) εἶναι στάσις ζωῆς καὶ ὄχι ἐπιθετικὸς ἢ γεωγραφικὸς ἢ γενετικὸς προσδιορισμός.
Στὶς ἡμέρες ποὺ διανύουμε κάποιοι, ξένοι γάϊδαροι (κυριολεκτικῶς) ἁλωνίζουν σὲ …ἀχυρῶνα ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκει καὶ προσπαθοῦν νὰ τὸν ἐκμεταλλευθοῦν ὡς κάτι ποὺ θὰ ἐξυπηρετῆ τὰ δικά τους συμφέροντα, ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον σὲ ἐπίπεδον διαχειρίσεως τῶν λαῶν. Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορά, μὰ δὲν εἶναι καὶ ἡ τελευταία.
Ἐμεῖς, χαμένοι στὴν καθημερινότητά μας, στὰ μικρὰ ἢ μεγάλα μας προβλήματα, ἐξοργισμένοι (περισσότερο διαισθητικῶς παρὰ λογικῶς) μὲ τὶς καταχρηστικὲς ἀπαιτήσεις τῶν πέριξ γαϊδάρων μά, ἰδίως μὲ τὶς ἀμέτρητες, ἐπαναλαμβανόμενες διαχρονικῶς, προδοσίες τῶν ῥαγιαδοπροσκυνημένων (φερομένων ὡς) κυβερνώντων μας, σπεύδουμε νὰ συμπεριφερθοῦμε ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον ὅπως ἄλλοι μᾶς προσδιορίζουν, πρὸ κειμένου νὰ ἐμποδίσουμε τὶς εἰς βάρος μας μεθοδεύσεις.
Στὴν πραγματικότητα ὅμως αὐτὸ ποὺ κάνουμε εἶναι νὰ μὴν ἐπιτυγχάνουμε (ἢ ἁπλῶς νὰ καθυστεροῦμε) τὶς ἀναγκαῖες ἐκεῖνες ὑπερβάσεις, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὴν ἐννοιολογικὴ συνειδητοποίησιν. Ἡ ἐννοιολογικὴ συνειδητοποίησις ὅμως εἶναι πλέον ἀναγκαία, ἐὰν θέλουμε νὰ αὐτό-ἀποκαλούμεθα Ἕλληνες.
Καὶ εἶναι ἀναγκαία διότι ἀπὸ μόνη της καταργεῖ τὰ ἀδιέξοδα καὶ μᾶς ὑποχρεώνει (ἀρχικῶς) σὲ ἀλλαγὴ ὀπτικῆς, ποὺ ὅμως εἶναι θεμέλιος λίθος, γιὰ νὰ ἀλλάξῃ ἡ στάσις μας, ἡ συμπεριφορά μας καί, καταληκτικῶς, ὁ τρόπος ποὺ θὰ μαχόμεθα. Ὅσο μαζανθρωποιημένα συμπεριφερόμεθα, τόσο θὰ ὑπάρχη ἔδαφος γιὰ ἐθνικὲς μειοδοσίες, γιὰ Ἐφιάλτες καὶ γιὰ ὑφαρπαγες ἀπὸ ἐπιδόξους νεο-κατσαπλιάδες.
Σημειώσεις
Δικαιούμεθα τὴν Ἑλλάδα!!! Ὄχι ὅμως αὐτὸ τὸ μόρφωμα ποὺ μᾶς ὑπέδειξαν. Ἡ Ἑλλὰς δὲν χωρᾶ σὲ κάποια σύνορα, διότι εἶναι κάτι πανανθρώπινον καὶ πολὺ μεγαλύτερον. Ὅσο ἐμεῖς κυττᾶμε μόνον τὰ συνοριακὰ ὅρια τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, χάνουμε τὴν Ἑλλάδα, μὰ καὶ κάθε κληρονομικό μας δικαίωμα, ἐνᾦ ταὐτοχρόνως ὅλο καὶ περισσότεροι ἄσχετοι θὰ μᾶς περιορίζουν τὸν ζωτικό μας χῶρο.
Αὐτά, τὰ περὶ δημοψηφίσματος, τὰ ξεχνᾶμε. Δὲν χωροῦν σὲ κάτι αὐτονόητον.
Μίση καὶ πάθη, ποὺ ἐδῶ καὶ αἰῶνες, μᾶς κατατρώγουν, θὰ ἔπρεπε, ἐπὶ τέλους, νὰ περάσουν στὸ παρασκήνιον.
Θὰ συμπλήρωνα λοιπόν, δίχως ἐπιφυλάξεις, τὸ …τρομάρα μας(!!!), δίπλα στὸν ἀνωτέρω τίτλο.
Δὲν τὸ συμπληρώνω ὅμως… Ὄχι ἀκόμη τοὐλάχιστον…
