Μετά τον «Ριχάρδο Β’», η Εφη Μπίρμπα και ο Αρης Σερβετάλης επανέρχονται με την παράσταση «Δον Κιχώτης, βιβλίο 2ο, κεφ. 23ο». «Ηρθε κάπως ομαλά αυτή η μετάβαση» σημειώνει ο Αρης Σερβετάλης μιλώντας στην «ΠτΔ» και συμπληρώνει: «Η Εφη Μπίρμπα διάβασε το έργο και αποφασίστηκε να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία, μετά τον Ριχάρδο, που ήταν μια πορεία των παθών». Ο Αρης Σερβετάλης μάς μιλά για την πίστη, το παιχνίδι, τη ζωή, τους ανεμόμυλους κ.ά.
Με αφορμή το συγκεκριμένο αυτό κεφάλαιο, που είναι μια κατάβαση του Δον Κιχώτη στη σπηλιά του Μοντεσίνου, γίνεται μια κατάβαση στα ψυχικά άδυτα του ψυχικού τοπίου του ίδιου του Δον Κιχώτη. Με αφορμή αυτό το κεφάλαιο, χρησιμοποιούμε την κατάβαση για να αναδείξουμε έναν ονειρικό κόσμο μέσα από τον οποίο δημιουργούνται οι συνθήκες ώστε να εμφανιστούν κεφάλαια που διέπουν όλο το συγκεκριμένο έργο του Θερβάντες, οι αναμετρήσεις. Ο Δον Κιχώτης σε όλο το έργο μπαίνει σε διαδικασίες αναμέτρησης. Και αυτό ήταν και ο πυρήνας της δραματουργικής γραμμής της παράστασης από την Εφη Μπίρμπα.
Μιλήσατε για κατάβαση. Σήμερα ζούμε μία τέτοια, ίσως σε έναν εφιάλτη;
Στις ασκήσεις, για να πηδήξεις, χρειάζεται να πάρεις φόρα, να κατέβεις πολύ χαμηλά, ώστε να ισχυροποιηθεί η βάση και να εκτιναχθείς. Συμβαίνει πολλές φορές, να πιάσει κανείς πάτο για να αρχίσει να ανεβαίνει.
Εμείς έχουμε πιάσει πάτο;
Αυτό είναι άγνωστο, θα το δείξει το μέλλον. Εγώ δεν μπορώ να το δω αυτό σε μια μαζική κατάσταση αλλά σε προσωπικό επίπεδο. Ο καθένας το βιώνει αυτό πρωτ’ απ’ όλα σε προσωπικό επίπεδο και επεκτείνεται στο κοινωνικό σύνολο. Σε μικρότερη κλίμακα, ο καθένας από εμάς βιώνει αντίστοιχα πράγματα. Και αυτό γίνεται ένα φαινόμενο κοινωνικό, παγκόσμιο.
Δον Κιχώτες σήμερα υπάρχουν;
Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για ένα είδος προς εξαφάνιση, εκτός και αν υπάρχει κάποιος που είναι ένας «ιππότης της πίστης» ή ένας «ιππότης της δράσης» που μπαίνει αμέσως σε διαδικασία να αναμετρηθεί με οτιδήποτε για να δει και να ξεπεράσει τα όρια του εαυτού του. Οι Δον Κιχώτες είναι τα μικρά παιδιά. Εχουν τέτοια πίστη και μπαίνουν με τέτοια καθαρότητα και τέτοια αυτοθυσία στη διαδικασία του παιχνιδιού!
Τελικά ο Δον Κιχώτης ήταν τρελός, ήταν ρομαντικός, ήταν ήρωας;
Ο Δον Κιχώτης είναι ο «ιππότης της πίστης» και ο «ιππότης της δράσης». Τον κινεί η πίστη του για τα πράγματα, ασχέτως αν είναι λογικά ή όχι. Δεν τον ενδιαφέρει η λογική. Είναι πέρα από αυτή. Και πολλές φορές λένε ότι μπορεί να ζήσεις πιο όμορφα, έχοντας το παράλογο σαν αφετηρία, έτσι ώστε μετά το υπέρλογο να είναι πιο κοντά. Και ο Δον Κιχώτης μπαίνει σε αυτό το υπέρλογο μετά.
Εχουμε ανάγκη από Δον Κιχώτες σήμερα;
Νομίζω ότι έχουμε ανάγκη να μπολιαστούμε και εμείς με τη νοοτροπία του Δον Κιχώτη σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας. Να ανακτήσει την πίστη του, την καθαρότητά του, τη διαδικασία να μπαίνει σε παιχνίδια. Να μην είμαστε αδρανείς, να βγούμε από έναν ατέρμονο ιδρυματικό αυτισμό που αισθάνομαι πως μας διέπει.
Χρησιμοποιείτε συχνά δύο λέξεις: Παιχνίδι και πίστη. Πώς συνδέονται μεταξύ τους;
Νομίζω ότι κανένας παίκτης δεν θα είναι καλός αν δεν το πιστέψει ο ίδιος. Μπορεί κανείς να το παρατηρήσει και στα πιο απλά αθλήματα. Πρέπει να το πιστέψει ο παίκτης, ακόμα και σε ένα επιτραπέζιο! Να μπεις σε αυτή τη διαδικασία 100%. Και αυτό κάνει ο Δον Κιχώτης. Φαίνεται και από τον Σάντσο Πάντσα. Μέσα στη διαδικασία της ιστορίας ακολουθεί τον Δον Κιχώτη και στο πρώτο μισό του έργου είναι σε μια καχυποψία. Μετά και ο ίδιος αρχίζει και μπολιάζεται και μπαίνει σε αυτό. Χωρίς την πίστη δεν προχωράει ένα παιχνίδι.
Είναι η ζωή ένα παιχνίδι;
Η ζωή σίγουρα είναι ένα παιχνίδι και είναι ωραίο νομίζω να το βλέπει κανείς έτσι με αυτό τον τρόπο. Είναι ένα παιχνίδι που έχει πολύ σοβαρούς κανόνες και ακόμα και να τους αποδομήσεις πάλι θα χρειαστεί να εντάξεις νέους. Εκτός αν μπεις στη διαδικασία της απόλυτης αγάπης που αυτό μετά σε οδηγεί σε μια νέα διάσταση.
Ενσαρκώνοντας τον Δον Κιχώτη, τι πήρατε από τον ήρωά σας και θα κρατήσετε;
Οτι όσες φορές και να πέσεις, έχεις την ανάγκη να ξανασηκωθείς για να συνεχίσεις αυτό το οδοιπορικό, αυτό το ταξίδι των αναμετρήσεων. Γιατί κάθε τι που εμφανίζεται μπροστά σου, είναι μια αναμέτρηση, είτε μεγάλη είτε μικρή. Και μέσα από αυτές έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Οι αναμετρήσεις, όπως και ο Δον Κιχώτης, σταματούν όταν βρεθείς αντιμέτωπος με κάτι πολύ μεγάλο, το οποίο δεν μπορείς να υπερβείς: Τον θάνατο. Εμένα με εμπνέει αυτή η τόση λαχτάρα αυτού του ήρωα του Θερβάντες που συνεχώς αναζητά την αναμέτρηση.
Αρα να μην φοβόμαστε τους ανεμόμυλους;
Κανονικά τους ανεμόμυλους πρέπει να τους δημιουργούμε και να πέφτουμε με τα μούτρα πάνω τους! Να βγούμε από αυτή την τετράγωνη λογική, να μπούμε στο υπέρλογο.
